Opis
“Poezja Jana Krupskiego malarza-poety jest pełna wyrazu, orginalna. Czy jeszcze mamy takich ludzi? W wierszach Krupskiego widać życie codzienne w Tatrach oraz działalność przewodnicką, która jest nierozerwalna z Autorem od przeszło sześćdziesięciu lat. Krupski w swoich wierszach prosi Wiatr Halny o śnieg na święta, a w kroplach deszczu szuka pogody i miłości. Śmieje się z grupy przewodników, których nie obchodzi czy Tatry stoją czy leżą – wolą „mamonę”.
Przestrzega nas przed zniszczeniem jego ukochanych gór. Wprowadza nas w doliny i na szczyty a także nad stawy tatrzańskie. Spogląda na ścianę Giewontu od północy, na ścianę, w której ma swoją pionierską drogę tatrzańską.
Jan Krupski – samouk trafnie rejestruje znane obrazy swojego życia.”
[Jacek Wiśniewski]
Wyobraźnia
Egzamin przewodnicki
Koło przewodnickie
Taternictwo
Obóz przewodnicki
Biwak
Koledzy
List
Poranek
Krokusy
Serce
Deszcz
Zamarła Turnia
Prośba do halnego wiatru
Lodowy
Stary dzbanek
Krzesanica
Wodogrzmoty
Giewont
Zmierzch
W Dolinie Piarżystej
Czarny Staw
Kasprowy
Szybowiec
Rok trzytysięczny
Gałązka limby
Schronisko w Morskim Oku t.t. p.t.t. p.t.t.k. 1908–1992
Jaskinia Mroźna
Stary buk
Na szczycie ganku
Orla Perć
Wiosna
Tatry w słońcu
Wyobraźnia
Muzeum Tatrzańskie
Echo
Pogrzeb przewodnicki
Zarządzenie nr 1234/93
W sprawie ruchu turystycznego w Tatrach
t.o.p.r.
Mapa Tatr
Nocne mary
Orzeł
Zmarzły Staw
Krywań
Koniec świata (Marek Kot)
Jan Krupski
ur. 24 czerwca 1924 r. w Zakopanem. Taternik, alpinista, ratownik topr, przewodnik tatrzański, działacz turystyczny ptt i pttk. Z zawodu pracownik kolei od 1942 roku na stacji Zakopane, w latach 1975–1982 zastępca zawiadowcy stacji. Uczestnik kampanii wrześniowej w 1939 r. Brał udział w bitwie o Wysoką. Taternictwo uprawiał od 1941 roku w towarzystwie J. Uznańskiego, J. Świerka, J. Mitkiewicza, J. Januszkowskiego, A. Tobolewskiego, E. Strzebońskiego. Uczestniczył w pierwszych przejściach taternickich m.in. środkiem południowej ściany Niebieskiej Turni (1943), środkiem północnej ściany Giewontu (1957), Długiego Giewontu (1960) i w zimowym wejściu wschodnim żlebem ponad Ogród Turni (1955). Członek Klubu Wysokogórskiego, od 1945 r. instruktor taternictwa, od 1957 r. starszy instruktor. Przewodnikiem tatrzańskim został w 1951 r. i już w 1960 r. uzyskał pierwszą klasę. Kierownik dwóch wypraw zakopiańskich przewodników na Kaukaz.
Wspinał się również w Alpach i Grecji. Prezes Koła Przewodników Tatrzańskich od 1966 r. do 1996 r. Obecnie pracownik Tatrzańskiego Parku Narodowego. Pisarz, współtwórca książki historycznej „Stacja końcowa Zakopane” oraz wielu artykułów do gazet i czasopism. Poeta, autor kilku zbiorów wierszy głównie o tematyce taternickiej i przyrodniczej. Swoje zainteresowania malarskie realizuje od 1975 roku do chwili obecnej. Tematyka prac jest różnorodna jednakże w pracach widać wyraźnie jak wielka rolę w jego życiu odegrały góry i ludzie z nimi związani. Prace malarskie, zauważone i docenione, doczekały się wielu wystaw indywidualnych m.in. w Zakopanem, Krakowie, Gdyni i Warszawie.
