Wydawnictwo Astraia

Elegia /Elegy

Autor: Karol Kurpiński

wydawnictwo: Astraia
rok wydania: 2021
oprawa miękka, 64 s.
format: 205×295
ISMN: 979-0-9020183-0-2

SKU: 145 Kategorie: , Tagi: , ,

Opis

Odpis partytury utworu wykonany w latach 30. XX wieku we Lwowie przechowywany jest obecnie w zbiorach Biblioteki Narodowej w Warszawie, a sama kompozycja najprawdopodobniej nie była wykonywana przez niemal dwieście lat. „Elegia” to uwertura przeznaczona na orkiestrę symfoniczną skupiająca najlepsze cechy stylu Kurpińskiego. Dzieło rozpoczyna się powolnym wstępem przechodzącym w dramatyczne fugato, którego burzliwy charakter przełamuje pełne Rossiniowskiej melodyki środkowe ogniwo, całość zaś wieńczy marszowy w charakterze finał. Utwór został zarejestrowany na wydanej w 2020 roku płycie Wrocławskiej Orkiestry Barokowej (wraz z „Bajką” Moniuszki i „Symfonią Charakterystyczną” Dobrzyńskiego) i w opinii recenzenta czasopisma „Das Orchester” stanowi „naprawdę wartościowe poszerzenie repertuaru”.

Publikację dofinansowano ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Muzyczny ślad”, realizowanego przez Narodowy Instytt Muzyki i Tańca”.

Redakcja: Jarosław Thiel
Korekta: Jarosław Wyrzykowski
Tłumaczenia: Anna Marks
Skład nut: Stanisław Stanicki
Projekt graficzny i typografia: Rafał Monita

Wersja polsko-angielska.

Udostępnienie po uprzednim zamówieniu drogą mailową: jarosław.thiel@nfm.wroclaw.pl

Karol Kazimierz Kurpiński (1785–1857) był zasadniczo autodydaktą, poza edukacją w kręgu rodziny nie odebrał żadnego formalnego wykształcenia muzycznego. Jego talent musiał być jednak niezwykły, skoro już w wieku dwunastu lat objął posadę organisty u swojego wuja, proboszcza kościoła w Sarnowie w Wielkopolsce. Kilka lat później wyjechał do Moszkowa nieopodal Lwowa, dołączając jako skrzypek do kapeli dworskiej hrabiego Polanowskiego, której wiolonczelistą był inny krewny ze strony matki. Po rozwiązaniu zespołu w 1808 roku przebywał we Lwowie, skąd w 1810 przeniósł się na stałe do Warszawy. Tam bardzo szybko zwrócił na siebie uwagę Wojciecha Bogusławskiego, „ojca polskiego teatru”, który powierzył mu stanowisko drugiego po Józefie Elsnerze dyrygenta Teatru Narodowego.
Kurpiński stał się wkrótce jednym z najbardziej prominentnych i wpływowych muzyków swoich czasów. Jego wkład w rozwój polskiej muzyki jako kompozytora, dyrygenta, organizatora życia muzycznego, nauczyciela, wydawcy i badacza jest nie do przecenienia. Choć uznawany jest za najważniejszego twórcę operowego w Polsce przed Stanisławem Moniuszką, pozostawił po sobie także liczne kompozycje w wielu innych gatunkach. Jako dyrygent wpłynął zasadniczo na rozwój poziomu artystycznego orkiestry i chórów Teatru Narodowego. Wprowadził do programów najwyższej jakości europejski repertuar operowy, równolegle promując polskojęzyczną twórczość własną i kolegów. Od 1824 roku, po dymisji Józefa Elsnera, stał się niemal monopolistą, dyrygując większością spektakli operowych i koncertów symfonicznych w Warszawie, w tym premierami obu koncertów fortepianowych Fryderyka Chopina.
W 1823 roku Kurpiński na zlecenie dyrekcji Teatru Narodowego odbył wielomiesięczną podróż po najważniejszych centrach muzycznych Europy Zachodniej, mając za zadanie zapoznanie się z funkcjonowaniem tamtejszych teatrów operowych. Po powrocie do Polski wyraźnie ograniczył swoją aktywność kompozytorską, koncentrując się na działalności dyrygenckiej, wydawniczej i edukacyjnej. Publikował regularnie w założonym przez siebie „Tygodniku Muzycznym”, pierwszym polskim czasopiśmie muzycznym. W 1835 roku doprowadził do powstania przy Teatrze Wielkim Szkoły Śpiewu, która przejęła rolę warszawskiego konserwatorium, zamkniętego w wyniku carskich represji po powstaniu 1830 roku. Kurpiński należał także do pionierów badań nad historią muzyki polskiej, jego zainteresowania dotyczyły zarówno muzyki artystycznej, jak i folkloru.
W 1840 roku na skutek konfliktów personalnych Kurpiński zrezygnował z pozycji dyrygenta Teatru Wielkiego. Ostatnie lata życia spędził w osamotnieniu, a jego dorobek popadał stopniowo w niepamięć. Zainteresowanie twórczością kompozytora odrodziło się dopiero w drugiej połowie xx wieku, jednak wciąż oeuvre Kurpińskiego nie zostało w pełni uporządkowane, zbadane i przywrócone do życia koncertowego.

Może spodoba się również…

Kategorie

Błąd: Brak formularza kontaktowego.

f
(212) 862-3680 chapterone@qodeinteractive.com

Błąd: Brak formularza kontaktowego.

Get on the list


    Free shipping
    for orders over 50%
    Instagram
    Social
    Newsletter

    Otrzymuj aktualne informacje o nowych publikacjach Astraia