Książka szwajcarskiego muzykologa, wybitnego chopinisty, rzuca nowe światło na zagadnienie inspiracji muzycznych Chopina, na jego postawy estetyczne, czy zafascynowanie wcześniejszymi epokami. Okres paryski i występy Chopina w Paryżu zostaną przedstawione według źródeł i dokumentów jako nie zawsze usłane różami; obnażone zostanie również prawdziwe oblicze Liszta. W książce znajduje się też artykuł poświęcony fascynacji Chopina barwą w malarstwie i jej odniesieniem do kolorystyki dźwiękowej („błękitny ton”), oraz znaczeniu Preludiów op. 28; przedstawiona jest również postać Carla Filtscha, będącego świetnie zapowiadającym się „zwierciadłem” Chopina.
O autorze:
Jean-Jacques Eigeldinger szwajcarski muzykolog, członek Rady Programowej NIFC (od 2001 r.). Studiował na Uniwersytecie w Neuchâtel i na Sorbonie oraz w Konserwatorium Genewskim. W latach 1976-81 związany był jako wykładowca z genewskim Institute Jacques-Dalcroze 1978-83, z tamtejszym konserwatorium. Gościnne wykłady prowadził także m.in. w paryskiej Ecole Normale Supérieure oraz na Uniwersytecie Laval w Quebecu. Jest emerytowanym profesorem Uniwersytetu w Genewie, z którym współpracuje od 1981 r. Był jednym z współzałożycieli Szwajcarskiego Towarzystwa Muzykologicznego i długoletnim redaktorem naczelnym „Revue musicale de Suisse Romande”. W 1984 roku otrzymał Order Zasługi Polskiego Ministerstwa Kultury, a w 2001 Międzynarodowa Fundacja im. Fryderyka Chopina przyznała mu Nagrodę Chopinowską. Był członkiem jury Międzynarodowych Konkursów Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Zainteresowania naukowe Eigeldingera koncentrują się na estetyce i historii interpretacji muzyki XVIII i XIX w. Jego liczne prace chopinologiczne obejmują studia nad kompozycjami i stylem Chopina (Preludia) oraz przyczynki do biografii kompozytora. Eigeldinger jest też wydawcą i wnikliwym komentatorem tekstów związanych z dydaktyczną działalnością Chopina. W 1993 r. opublikował chopinowskie „Szkice do metody gry fortepianowej” (wyd. polskie Kraków 1995) a w książce „Chopin vu par ses élèves” (Neuchâtel 1970, wyd. polskie Kraków 2000), zgromadził i obszernie omówił relacje uczniów kompozytora oraz źródła pochodzące od samego Chopina, dotyczące techniki pianistycznej oraz interpretacji muzyki chopinowskiej. Wraz z Johnem Rinkiem i Jimem Samsonem przygotowuje nową edycję krytyczną dzieł wszystkich F. Chopina.
Patronat NIFC - Narodowy Instytut Fryderyka Chopina
Spis treści
Część I Perspektywy estetyczne
1 Sytuacja estetyczna Chopina
2 Chopin i dziedzictwo baroku
3 Chopin i Couperin. Wybrane podobieństwa
4 Chopin, Bellini i Théâtre-Italien. Wokół sztambucha Mme d’Est
5 Chopin i Berlioz twarzą w twarz
Część II Preludia
6 Dwadzieścia cztery Preludia opus 28. Gatunek, struktura, znaczenie
7 Końcowa redakcja Preludiów op. 28 Chopina. Autografy
8 Chopin i „błękitny ton”. Interpretacja Preludium op. 45
Część III Koncerty
9 Koncerty Chopina w Paryżu w latach 1832–1838
10 Hexameron, czyli Chopin w „galerii pianistów”
11 Liszt o koncercie Chopina: zamach stanu i pogrzeb pierwszej klasy. Dokumenty
12 Carl Filtsch − zwierciadło Chopina. Na marginesie publikacji apokryficznej
